Mixail Lermontovun “Zəmanəmizin qəhrəmanı” əsərini oxuyanda sanki təkcə bir obrazla deyil, insan təbiətinin özü ilə tanış olursan. Bu roman XIX əsrdə yazılsa da, bu gün də oxucuya çox tanış gəlir. Çünki burada təsvir olunan qəhrəman – Peçorin – dövrlər dəyişsə də, bizim içimizdə yaşayan insandır. O, ağıllı, güclü və cəsarətlidir, amma bir o qədər də daxildən yorulmuş bir insandır. Həyatda hər şeyi sınayır, amma heç nədən həzz ala bilmir. Ətrafında çox insan var, amma o, özünü tənha hiss edir.Peçorin həyatdan nəsə gözləyir, amma nə istədiyini özü də bilmir. Məncə, bu, hər birimizin hansısa dövrdə yaşadığı bir haldır.
Əsərin əsas ideyası, məncə, insanın öz mənasını itirməsidir. Peçorin hər şeyi bacarır, amma içindəki boşluğu heç nə ilə doldura bilmir. Sevgi də, uğur da onu xilas etmir. O, həyatın dadını hiss etmir, çünki ruhunda daimi bir soyuqluq var.Bu, təkcə o dövrün deyil, bizim dövrün də problemidir. Sosial mediada hər kəs “xoşbəxt” görünür, amma içəridə çox vaxt eyni Peçorin kimi sakit bir boşluq yaşayır. Lermontov Peçorinin timsalında bir insanı yox, bütün bir nəsli göstərir. Hər şeyə sahib olan, amma nədən razı qalmayan bir nəsli. Bu baxımdan, “Zəmanəmizin qəhrəmanı” sadəcə bir roman deyil, cəmiyyətin güzgüsüdür.O, bizə göstərir ki, maddi imkan, zəkalı olmaq və azadlıq – tək başına xoşbəxtlik yaratmır.
Peçorin çoxlarını incidib, amma əslində ən çox özünü incidib. Onun hər addımı sanki öz vicdanı ilə savaşdır. O, sevə bilir, amma qorxur; inanmaq istəyir, amma etibar etmir. Bu ziddiyyətlər onu içəridən yeyir. Lermontovun dahiliyi ondadır ki, oxucu Peçorini qınamır, əksinə, onunla bir az özünü görür. “Zəmanəmizin qəhrəmanı” sadəcə bir əsər deyil — bu, insan ruhunun portretidir. Peçorin bir qəhrəman deyil, bir nişanədir. Lermontov bizə göstərir ki, insan yalnız özünü dərk etdikdə və həyatla barışdıqda həqiqətən yaşayır. Bəlkə də, əsl qəhrəman olmaq – sadəcə öz içində sülh tapmaqdır.